Uit het goede hout gesneden

Aan het eind van Jalan Claudia, genoemd naar de dochter van de eigenaar van Villa Romy, woont en werkt een houtbewerker. Elke dag passeren we zijn toko, die slechts korte tijd geleden is ingericht. Dan groeten wij hem samen met zijn vrouw en kind. Hij maakt bewerkte deurstijlen en panelen met decoratieve afbeeldingen.
Op een keer heb ik heb gevraagd of hij ook beelden maakt. Daar geeft hij een positief antwoord op. “Kan hij ook beelden maken op basis van foto’s?”, is de vervolgvraag. Hij knikt bemoedigend.

Zelf vind ik het nogal ijdel om een beeltenis van jezelf te laten maken. De achterkleinkinderen zij mogelijk een onderwerp. Sjaan lijkt het een goed idee. Op een dag spreek ik hem aan met ons verzoek. Het gesprek drijft in de richting van de prijs voor de opdracht. “Money, money, money is what makes the world go round”, is ook op Bali een gedragen motto. We worden uitgedaagd om een prijs te noemen, een vriendenprijs want hij is tenslotte een vriend van Paul, de eigenaar van de villa.

Wat heeft hij aan foto’s nodig om het hout tot beeld te kunnen modelleren om er de koppen van de kinderen van te kunnen maken? Zelf bedenk ik: frontaal, en profiel rechts en links, van achter en van boven. Dit verzoek wordt per email aan het vaderland verzonden. Omdat het enige tijd in beslag neemt voor we de eerste set met foto’s ontvangen, vraagt hij ons met enige regelmaat naar de stand van zaken. Na een paar dagen geeft hij ons het gevoel zijn vertrouwen te verliezen. We beuren hem dan op.

Als de foto’s via email zijn gearriveerd, zet ik ze op een geheugenstick en gaan we, na een bezoek aan Warung Apple, langs bij de Fuji-afdrukservice. Hoewel de winkel open is en er nog personeel rondhangt is de zaak gesloten. De volgende middag laat ik de foto’s afdrukken en breng ze naar onze beeldenaar. Hij vraagt om een voorschot om hout te kopen. Tropisch hardhout blijkt ook op Bali zijn prijs te hebben. Of het duurzaam gekweekt is weet ik niet, geen keurmerk gezien.

Later als ik foto’s van hem zijn familie en de winkel maak, vraagt hij of het beeld in drie of vier dimensies moet worden gemaakt? Hij vraag dat omdat bij de foto’s een opname zit van de achterkant van het hoofd van Liam, die een dezer dagen één jaar wordt. Onze houtbewerker hanteert een andere definitie van dimensies dan ik heb geleerd. Het misverstand wordt opgelost: het wordt een kopie van het hoofdje van Liam. Wij zijn benieuwd wat het gaat worden! Daarna zijn Isayrah (pas drie geworden) en Micajah (pas een geworden) aan de beurt .

Vandaag hebben we gezien dat een eerste begin is gemaakt. Op de weg van Warung Apple terug naar huis horen we het hakken. Het begin is gemaakt!