Onvervulde ambities: De schoonheid van verlangen

Een van de doelen tijdens mijn sabbatical is werken aan onvervulde ambities. Een van mijn ambities is, en deze ambitie schijn ik te delen met half Nederland, het schrijven van een boek. Geen wetenschappelijk werk, een reisverhaal of een biografie maar literatuur. De maatstaf ben ik zelf, ik wil me niet in een traditie plaatsen maar beoog authentiek te zijn. Klinkt hoogdravend en blabla maar zo is het niet bedoeld. Ik schrijf voor mezelf, niet voor een publiek. Dat zou me manipulatief en terughoudend maken. Ik wil geen grenzen, ik wil de thema’s die ik belangrijk vindt uitdiepen opdat ik ze begrijp.

De belangrijkste vraag die mij bezig houdt is de vraag wanneer mijn leven begint. Als je zestig bent denk je toch dat het belangrijkste deel achter je ligt. Natuurlijk is dat zo, maar ook niet. Laat ik dat illustreren. In de zaterdag editie van de NRC staat op de laatste pagina van het katern Opinie & Debat de rubriek “Het laatste woord”, waarin mensen praten over hun laatste levensfase. Het zijn mensen die op korte termijn dood zullen gaan en zich daarvan bewust zijn. De mededeling dat dit gebeurt, schudt ze wakker en markeert een nieuw begin in hun leven. Het begin van hun leven? Zelf heb ik in een grijs verleden met dit bijltje gehakt, niet een maar twee keer. Mij heeft het niet verandert, ik heb nog steeds het gevoel dat mijn leven me tot nog toe is overkomen. Ik heb het geluk gehad om op een goede wind te varen. Ook in tijden van storm en ontij, is de wind mij goed gezind geweest. Gedragen worden door de golven van voorspoed, is van zelfsprekend. Zorgeloosheid is geen einde, er is altijd het verlangen. Verlangen is voor mij een van de mooiste emoties. Om in Valentijnstemming te komen, liefde is het voornaamste doel van verlangen. Mijn onvervulde ambities zijn feitelijk een metafoor. Op het moment dat de ambities worden vervuld, wordt het verlangen gematerialiseerd en houdt het op te bestaan. Wat blijft? Leegte.

Als jongen uit een gezin met alleen maar broers, is het meisje, de vrouw iets mysterieus iets onbegrijpelijks, iets waar naar ik kan verlangen, de romantische of hoofse liefde. Nu ben ik zestig, nog altijd naïef, maar niet onwetend. Toch is het thema "grote liefde" een thema dat me blijft achtervolgen. Let wel, in deze laat ik mij graag achtervolgen. Terzijde, ik ben getrouwd en hou van mijn vrouw. Dat staat los van mijn zoektocht naar de grote liefde (die ik gevonden heb maar ook weer verloren, het verlangen is gelukkig gebleven) en de zorgvuldigheid waarmee ik mijn onvervulde verlangen, het mooiste wat er is, koester. Iets in mij zegt mij dat ik volwassen moet worden en verantwoordelijkheid voor mezelf moet nemen, dan pas kan mijn leven echt beginnen. Het veiligst lijkt het schrijven van een boek. Het thema heb ik, net als de openingszin. Daar moet nog aan worden geschaafd. Ook de plot speelt in mijn hoofd, ik heb een aantal varianten. De titel is al een paar jaar oud (zie: kuijlen.blogspot.com/2009/03/over-overjarige-maar-persistente-dromen.html) “De Gambiaanse spoorwegen”. Het probleem waar ik toen mee heb geworsteld, bestaat nog steeds: discipline.

Ik heb nog zeven weken. De ambitie is er, nu nog de discipline. Is er druk, nee. Ik maak mij drukker om de terugkeer naar mijn werkgever. Onderneem de nodige acties om dat verhaal in goede banen te leiden. Is er druk, ja toch een beetje. Als ik aan de grote klok hang dat ik ambitieus ben, schept dat verplichtingen. Dit blog wordt gelezen, ik betrap mezelf erop de statistieken met enige regelmaat te volgen. Er zijn mensen die bewust of toevallig op mijn blog terecht komen en het lezen. Cijfers hebben iets verslavends, als het aantal lezers afneemt geeft dat een licht gevoel van teleurstelling. Het geeft dwang om weer te produceren, waarom eigenlijk? IJdelheid? Het roept de vraag op waarom ik dit blog bij hou. Een manier om me zelf druk op te leggen, om mezelf te dwingen tot discipline. Onvervulde ambities is het thema voor de tijd die mij nog rest op Bali. Het lied Arrabalera van Renato Borghetti speelt door mijn hoofd. “Ik zal je winnen, ik zal je minnen, ik zal je verliezen. Het verlangen blijft!”.
Niet het origineel maar toch: http://www.youtube.com/watch?v=U9wBiLsbCeM