Waar Nederland gegijzeld wordt door extreme kou, nadert ons verblijf in Bali zijn einde, nog een kleine twee maanden. Opmerkelijk hoe mijn geest en mijn gedachten zich al vouwen naar een terugkeer naar de Nederlandse routine. Routine? Het contact met het thuisland is nooit echt verbroken, de digitale wereld omarmt mij, zij zorgt ervoor dat mijn vertrouwde omgeving mij volgt als een schaduw. Leven in twee werelden: fysiek in Bali, een eiland dat voortdurend verbaast; haar geheimen zijn lastig te ontrafelen. De andere wereld, mijn thuisland. Internet is als een fata morgana en vult mijn hoofd met Nederland, misschien wel meer dan in Nederland zelf. Loslaten is onmogelijk.
Het beeld dat geboden wordt overstijgt het leven van alle dag. De uitzonderingen, de hoogte- en dieptepunten uit de samenleving dringen binnen via dagbladen, websites (van dagbladen), de sociale media. De haat-liefde verhouding met de Volkskrant bereikt een hoogtepunt. De scheiding is daar. Deels, want het is met de Vk als met echte liefde, los laten is een proces. Hoewel ik de krant niet meer krijg, struin ik als een free rider hun website af. Als in iedere scheiding zijn er alleen verliezers. Ik heb het gevoel dat ik er het beste ben uitgesprongen. Niet alleen in Indië blijken de dingen anders dan ze lijken.
Er zijn 1001 scenario’s mogelijk waarom dat kan gebeuren. Om die reden vind ik het niet handig als mijn pensioenfonds op dit moment in Facebook zou investeren, het momentum is voorbij. Dat geldt overigens ook voor Apple. Investeren in deze bedrijven doe je in de startup-fase of kort daarna, nu is het tijd om te cashen!
Terugkeer naar Nederland betekent, terugkeer naar ProRail. Voor mij is het de tweede de keer dat ik na een lange periode terugkeer bij mijn bedrijf of moet ik zeggen werkgever? Drie jaar geleden ben ik na ruim drie jaar Brussel en een kort sabbatical in Afrika (kuijlen.blogspot.com) teruggekomen. Toen is mijn “reïntegratie” niet van een leien dakje gegaan. Nu ga ik het anders, minder afwachtend en meer proactief aanpakken. In mijn planning had ik vandaag een e-mail aan mijn “manager” willen sturen. Door de gebeurtenissen op het spoor gisteren en vandaag, lijkt mij dat niet het juiste moment. Het bedrijf kraakt in al zijn voegen. Voor de derde keer op rij is de winter ons de baas en is de reiziger de dupe. Drie maal is scheepsrecht! De Commissie Spoor publiceert op 16 februari haar bevindingen over de implementatie van het eerste spoorwegpakket, waarin de scheiding van infrastructuur (ProRail) en exploitatie (NS en andere vervoerders) is geregeld. De reden van de hedendaagse chaos?
Vandaag geeft de PvdA Minister Schultz van Haegen een brevet van onvermogen. De Minister richt haar woede op ProRail en een beetje op NS. De Zwitsers moeten ons komen redden! Kunnen we dan echt niets zelf? Ik voel het schaamrood op mijn kaken komen.
NS doet sinds een half jaar de reizigersinformatie, doet ze het beter? Volgens mij is de gekozen constructie niet in overeenstemming met Europese wetgeving omdat NS in een voordelige positie wordt geplaatst ten opzichte van andere vervoerders. Dit lijkt precies wat de Nederlandse politiek wil maar is strijdig met de goede bedoelingen van Europa. Onze nationale overheid gedraagt zich als een januskop. Richting Europa willen ze NS beschermen, tegen de lokale overheden prediken zij dat de vervoersbedrijven (GVB, RET, HTM, Arriva etc.) geprivatiseerd moeten worden en met elkaar om concessies moeten concurreren. Dat is beter voor de reiziger en verlaagt de kosten.
Persoonlijk ben ik een groot voorstander van het op interoperabiliteit en technische uniformering gerichte Europese beleid. Uniformering en standaardisering kunnen tot goedkopere en meer betrouwbare railverkeersystemen leiden. Dit uitgangspunt is strijdig met in de spoorcultuur dominante principe “not invented by us” en kan een bedreiging vormen voor slecht functionerende nationale spoorbedrijven. Daarom trekken nationale overheden zich weinig van Europese wetgeving aan. Wetgeving waar ze overigens volmondig ja tegen hebben gezegd. Probleem is de afstand tussen het nationale en het Europese parlement en tussen de ambtelijke bureaucratie en de Tweede Kamer, in geval het meebeslissen van de nationale overheden over Europese wetgeving, te groot is en om maar een modewoord te gebruiken, niet wordt “gemanaged”. Dit maakt wat met de Europese mond is beleden in de nationale werkelijkheid ondoenlijk. Voor de spoorwegindustrie komt daarbij dat de Nederlandse lobby in Europa zwak georganiseerd en weinig krachtig is. Met het verdwijnen van de vorige directeur van ProRail is Europa voor dit bedrijf nog slechts een stipje aan de horizon.
In deze context is het wonderlijk om te zien, hoe Japan, Korea, China, Zuid Afrika, de Verenigde Staten maar ook de Zwitsers (!) gebruik maken van de door Europa ontwikkelde specificaties, terwijl de Europese lidstaten zich in allerlei bochten wringen om onder het toepassen van de specificaties uit te komen. Op termijn wordt dit de doodslag voor de nu nog toon aangevende Europese spoorwegindustrie, die nu al links en rechts wordt ingehaald door andere landen. De Denen willen het dossier rondom het eerste spoorwegpakket tijdens hun voorzitterschap van de EU nieuw leven in blazen (tinyurl.com/7utaaex). Ter informatie, de Commissie Wijffels heeft in 1996 geadviseerd over de invoering van dit pakket in Nederland, dat in 2003 van kracht werd. Deze niet onverstandige meneer heeft zeer recentelijk gezegd dat de wereld niet alleen leeft van de rente van het wereldkapitaal, maar dat we het kapitaal zelf aan het opeten zijn. Hij voegt er aan toe dat hij op basis zijn ervaringen als bankdirecteur weet hoe dit afloopt. Toch een mooi woord wat ze in Davos als antwoord op een gebrek aan duurzaamheid hebben geformuleerd: dystopia!
De column van Martin Somer geeft een aardige verklaring voor het functioneren van de staatsbedrijven NS en ProRail (tinyurl.com/7ab2bob). Voor de goede orde binnen NS regionen wordt daar anders over gedacht. NS ziet zich zelf als bedrijf als ondernemer. Het salaris van Meerstad en de relatie van NS met Trans Link Systems in acht nemende, lijkt dat ook zo. Het oplossen van de problemen rondom de concessie voor de HSL vertoont mijns inziens enige overeenkomst met het redden van de banken en geeft een ander beeld. Wie de rekening betaalt is duidelijk.
In dit vijandige klimaat moet ik na mijn sabbatical terug naar Prorail. Het plan om deze week een uitgebreide e-mail aan mijn manager te sturen laat ik even varen. Daar wacht ik even mee tot de storm is overgewaaid. Naar mijn gevoel zal deze storm nog wel even aanhouden en opnieuw oplaaien na het verschijnen van het rapport van de Commissie Spoor op 16 februari.
Mijn reïntegratie zal vermoedelijk niet zonder problemen verlopen en gaat vermoedelijk niet van een leien dakje. Voordeel is dat je van tegenslagen scherp en "groot en sterk" wordt. Dat is heel andere koek dan op Bali wordt gegeten. Blijft dat ProRail niet mag worden onderschat, er werkt een schat aan talent en er is enorm veel potentie. Het lukt niet om de vruchten daarvan te plukken. Daar ga ik aan werken!!! Helpt het brengen van offers?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten