Singaraja

Singaraja staat voor “Leeuwenkoning”. Het is al eeuwen lang een handelsstad, goed ontsloten door een haven. Nederlanders zetten in Singaraja voet aan wal omstreeks 1846 en laten hun invloed op Bali gelden. De voornaamste reden om de macht te grijpen is het beschermen van de eigen schepen en belangen. Singaraja wordt het bestuurlijk centrum. In 1958 wordt die rol overgenomen door het zuidelijk gelegen Denpasar. De economische belangen (lees: het toerisme) zijn het grootst in het zuiden.

Singaraja is een middelgrote stad, met een aantal markten en een haven. Vandaag zijn wij naar de pier gegaan. Het is allemaal kleinschaliger dan de pier van Scheveningen. Het is echt Hollands herfstweer: bewolkt, een stevige bries en af en toe en druppeltje. De temperatuur daarentegen laat niets te wensen over, tropisch!

Het is Hari Minggu voor de meeste Balinezen een vrije dag. Net als bij ons trekt men naar de kust. De stranden missen in het Noorden uitstraling. Voor ze ver ze er zijn, zijn ze smal met donker zand en veelal vervuild. Het houdt de Balinees niet tegen.

We nemen een drankje op een van de terrassen op de pier. Het is echt uitwaaien, de geest legen. Dat laatste komt goed uit, na ons drankje besluiten we een Boeddhistische tempel in de buurt te bezoeken.

Op de weg naar de tempel, een paar honderd meter verder, komen we langs de gebouwen waar eind november de Imaco is gehouden, een conferentie annex symposium over het gebruik en de betekenis van maskers in de verschillende culturen.

De sporen zijn nog zichtbaar op de ramen. De tand des tijd is begonnen met zijn werk, het verval laat zich aanzien.

In de tempel, fris in de vrolijk gekleurde verf, intrigeren de tekeningen op de wanden mij. De schildpadden, die staan voor een lange tijd, boeien mij wat minder. Drie jongens houden ceremonies. Of ze dat spontaan doen of voor ons, is mij niet duidelijk.

In de tempel ontdek ik in het altaar rechts een kasje met “briefjes”. Links zijn er een aantal plankjes met briefjes met boodschappen legt de Boeddhistische priester of monnik uit. We krijgen een briefje.

Met Translate Google en wat creativiteit, probeer ik de boodschap, die iets weg heeft van de boodschap in een “fortune cookie”, te vertalen: "Alle dingen zijn goed geordend dankzij de steun van de edele. De antwoorden die nog niet gevonden zijn, zullen later komen. Wie geniet van de dag voor de arbeid, zal vrij zijn. De hele familie leeft in harmonie en vrede samen met de familieoudsten, als zijn nog leven."

De boodschap helpt onder andere bij (voorwaar niet de minste zaken): “Het vinden van de juiste partner, het genezen van ziekten, het bevallen van een zoon, het verwerven van rijkdom en het maken van (verre) reizen.”

Op de andere zijde van het briefje staan naast (vermoedelijk) Chinese karakters de volgende tekst in het Indonesisch: “Blaas de trompet en de trommel klinkt drie keer. Er bestaat geen sneeuw om hartzeer te verkoelen. Bevrijd jezelf van angst en verdriet. Een soldaat te paard waart rond het kamp van overlevenden.”

Ik teken het gastenboek en stop wat geld in het offerblok. Na het bezoek, een verdwaalde Rus vindt het teveel gedoe en maakt rechtsomkeer bij de ingang van de tempel, vraagt de inwendige mens om aandacht. We gaan naar een Chinees restaurant Gandi (klinkt wezenlijk anders dan Lotus). Het orderbriefje moet jezelf schrijven. Vergissingen bij het noteren van de bestelling zijn hierdoor uit den boze; het is altijd je eigen schuld als je iets verkeerds krijgt. Naast gasten houden een sportleraar en een arts er praktijk. Sjaan laat voor de zekerheid haar bloeddruk opnemen (120/80), geen vuiltje aan de lucht.

Terug in Lovina, besluiten we koffie te gaan drinken bij Bunga (heeft niets van doen met Berlusconi) Lovina. Ze hebben uitstekende koffie en verkopen overheerlijke cake. Als je een cafe latte wil bestel je een cappuccino en andersom. De meisjes die bedienen zijn allervriendelijkst en behoorlijk giechelig. De prijzen: zeer schappelijk. Daarna terug naar huis.