Traagheid

De dagen zelfs weken, lijken zich in Lovina vertraagd aan mij voorbij te trekken. Traagheid of het niets is van een ongelofelijke schoonheid. Traagheid is een vreemd fenomeen. Voor dat ik me er van bewust ben blijkt het van een ongelooflijke snelheid en zijn de dagen, zelfs weken voorbij. Trage dagen lijken een logaritme te volgen. Traagheid gaat gepaard met leegheid. Leegheid is niet des duivels oorkussen maar het verlangen van een opgejaagd mens. Traagheid onderstreept en versterkt de schoonheid van leegte, schoonheid in het kwadraat. Gelukkig wordt ik niet opgejaagd en kan me overgeven aan ledigheid. De paradox van leegte is dat de angst voor leegte, onrust veroorzaakt. De dag kent haar ritme, de tijd wekt ledigheid uit haar slaap als iets de leegheid beroert.

Om de leegte te doorbreken zijn we vandaag naar de pasar in Singaraja gegaan. Gede, onze vaste chauffeur, stuurt me een sms-bericht. Hij kan ons vandaag niet vervoeren, er zijn problemen met de kinderen op school. Hij heeft een gesprek met de leraar. Gede heeft een alternatief geregeld. Een paar minuten na de afgesproken tijd worden we opgehaald. Walter en Emmy gaan met ons mee, we halen ze op bij hun hotel.

Alvorens naar de markt te gaan, gaan we even langs bij dokter Handra. De te grote vissen in een te klein aquarium intrigeren. Daarnaast geven beelden andere informatie dan woorden. In de beeldcultuur waarin wij leven bestaat het geduld om beschrijvingen te lezen niet meer. Een goede foto geeft een algemeen beeld. Voor de betere kijker zijn er de details. De snelheid van het beeld haalt de traagheid van het woord in. Dr. Handra, over de dokter blijken de meningen verdeeld, is uitbundig en gastvrij. Hij poseert bewust. Aan de overzijde van zijn praktijk is het “rumah sakit”, het ziekenhuis.

Na de korte onderbreking, vervolgen wij onze weg naar de pasar. De pasar bevindt zich op een binnenplaats. De warungs er om heen vormen de buitenring van de pasar, die uit een tweetal gebouwen, met een aantal verdiepingen, bestaat. De ruimtes tussen de gebouwen zijn met golfplaten afgedekt om de regen tegen te houden. Dit lukt, gezien de plassen op de grond en in de smalle paadjes slechts gedeeltelijk.

De koopwaar bestaat voornamelijk uit textiel, huishoudelijke artikelen, levensmiddelen, en kruiden. Ook Balinese offerwaar voor Hindoes is breed te koop. Het aantal Balinees-Hindoestaanse verkopers en verkoopsters wordt ruimschoots overtroffen door het aantal moslims. Toeristen zijn schaars in de pasar, de verkopers en verkoopsters vriendelijk. Zij houden van het spel van loven en bieden en trekken daarbij altijd aan het langste eind. Voor hen gaat het om echt geld, voor ons om kwartjes en dubbeltjes.

Daarna gaan we nog naar Carrefour om "grannies" te kopen. De lokale appels kunnen ons niet zo bekoren. Ook gaan we nog naar Hardy’s, een soort Indonesische C&A, boven de Carrefour. Hardy’s baat daarnaast ook een aantal supermarkten uit, onder andere in Singaraja. Ik koop er een paar polo’s van bekende merken voor een bescheiden bedrag. Niet iedereen in ons gezelschap is, zoals ik, overtuigd van de echtheid van de waar. De kwaliteit, de afwerking en de echtheidskenmerken zijn voor mij overtuigend genoeg voor deze in opdracht in Indonesië geproduceerde producten. Want “after all” wie wil er nog rondlopen in een Nike-poloshirt van Tiger Woods (TW)?



Ik schaam me daar niet voor, tenslotte is deze golfer het afgelopen weekeinde nog tweede geworden bij de wereldkampioenschappen. En niet onbelangrijk, het zit me als gegoten!

Op de terugweg besluiten we koffie te gaan drinken bij Bunga Lovina. Beneden worden overheerlijke plakjes cake verkocht, boven wordt goede Italiaanse koffie geserveerd tegen ook voor Bali, zeer schappelijke prijzen. Zo gaat een trage regenachtige dag snel te snel aan ons voorbij. Weer worden we ingehaald en verrast door de traagheid.