Overweging

Morgen gaat onze “room boy” trouwen. Putu heet hij en hij maakt een verlegen en onderdanige indruk. Dat komt vreemd over en past niet in onze cultuur. Je voelt je honderd jaar terug in de tijd toen Bali nog onderdeel was van Nederlands Indië. Die geschiedenis zelf leeft hier niet meer. Zoals Henk Jan van Ormel vandaag in de Volkskrant schreef, Indonesië is gericht op “masa depan” en niet op “tempo doeloe”. Mevrouw Haasse rechtvaardigt in deze enig omzien naar ons verleden met Indonesië.

De toenemende dominantie van de islam baart ook de Balinees wel zorgen, met zorgen gaat men hier lichtvaardig om en niet op de krampachtige wijze in het Westen. Het verhaal van Shahenshah Yaqut in diezelfde krant geeft vertrouwen en leert dat je nadenken kunt en (in mijn opinie) moet leren. Onwetendheid, het niet kunnen toetsen van je eigen overtuigingen, is een bron van veel ellende.

Onze politieke, bestuurkundige en financiële elite is een kongsi, te weinig transparant en te overtuigd van de domheid van de massa. Is het deze kennis die er toe leidt dat zij elkaar de bal toespelen? Of is het hun angst voor de onzekere toekomst die er toe leidt dat zij snel hun schaapjes op het droge willen hebben? Of willen ze in hun hoogmoed niet te hard vallen. Feit blijft dat veel talent buitengesloten en daardoor onbenut blijft! Van afstand is het makkelijk om kritische vragen te stellen. Als de pot de ketel niet wil verwijten is de massa al snel het slachtoffer. Wat onze elite Griekenland verwijt, bewijst dat ze geen spiegel hebben of er althans te weinig in kijken.

Terug naar de werkelijkheid, we zijn nog steeds druk met inburgeren. Nog steeds vreemde eenden in de bijt. Wel een mooie bijt overigens, van de voorgenomen ambities is nog weinig terecht gekomen. Ik voer de druk op mezelf op!

Mogelijk gaan we morgen even bij de bruiloft van Putu kijken. Vandaag heeft hij al offertjes gebracht op de goede toekomst.