Klein leed: Digitale kranten

Krantenuitgevers klagen steen en been. Abonneeaantallen lopen terug en daarmee ook de advertentie-inkomsten. De websites blijken ook al geen commercieel succes. Men gaat voor gratis content. Grote delen van de krant worden aan de niet betalende lezer voorgeschoteld om toch nog een extra graantje aan advertentie-inkomsten mee te pikken.
Geld vragen aan de argeloze digitale lezer, het ei van Columbus? Een sprookje: De lezer, waar hij ook verkeert, hij heeft altijd toegang tot zijn krantje. Het ziet er hetzelfde uit, spaart kosten alleen en milieu, kan alleen niet als papier worden vastgepakt.

Die objectieve slijpstenen van de geest, die steeds meer aandacht krijgen voor “soft” nieuws, want dat valt nog binnen het bevattingsvermogen van de lezer, gaan met hun tijd mee. De pogingen van Robert Dijkgraaf om “echte” mensenkennis (hier wordt niet bedoeld het inschatten en taxeren van andere mensen, maar menselijke kennis) ten spijt. Oppervlakkigheid is de maat, maar die wordt beter bedient door de sociale media. Ook twitter snelt het gedrukte nieuws vooruit. Dus waar moeten de traditionele kranten op inzetten? Kwaliteit en diepgang is mijn leken oordeel maar ook mijn oordeel als betalend klant. Het gaat om inhoud, vorm en bereikbaarheid. Weet dat de betalende digitale lezer helemaal aan het eind van het verhaal komt. Er wordt wel veel over gesproken maar van enige visie of compassie met de digitale lezer heb ik nog niet veel gemerkt, afgezien van enige compassie van de ombudsvrouw van de Volkskrant, Margreet Vermeulen. Ze heeft toegezegd mijn zorgen intern kenbaar te maken. Vooralsnog heb ik geen enkele beleidswijziging ervaren. Haar geef ik overigens, in de discussie over het emancipatoir gehalte van de Vk meer gelijk dan columniste mevrouw Witteman. Want hoewel amusant, haar stukjes gaan nergens over… en is het feit dat zij echtgenote van is, geen belangenverstrengeling? Ik vind het om met Maxima te spreken “een beetje ongezond”. “Midlife crisis”-Mijnheer de Jong komt nog het meest in Witteman’s buurt. Ben benieuwd hoe lang hij het nog volhoudt. Normvervaging is de nieuwe god in het post Ik-tijdperk. Moge de Chinezen ons helpen, zo waarlijk helpe mij de Chinezen en ik rij niet eens Saab.

Heren redacteurs (of moet ik bij de commerciële jongens zijn?) ik heb een e-mailadres, dat lijkt erg op een brievenbus. Is niet niet mogelijk om jullie krantjes daar te bezorgen?

Voorlopig hijs ik de "witte vlag"!