De Volkskrant: Digitaal in een nieuwjasje

Dagbladen hebben het zwaar. De oplagen van de papieren edities staan onder druk. Met een veelvoud van aanbiedingen aan potentiële nieuwe abonnees, probeert men de aantallen op te krikken. Van gratis dvd boxen tot en met iPad’s moeten de nieuwe consument over de streep trekken. De duur van deze abonnementen is vaak vluchtig en strekt vaak niet verder dan de verplichte abonnementsperiode. Voor trouwe lezers gelden deze aanbiedingen niet, dat zijn kippen die geplukt moeten worden. Dat heeft het management afgekeken van de energieleveranciers.
Internetsites zijn duur en de content is veelal gratis. Er is een dwang om op zoek te gaan naar een nieuw (modewoord) verdienmodel. De content op internet moet niet langer gratis, er moet betaald worden, liefst per artikel. Het grote voorbeeld is iTunes. De dollartekens in de ogen van de managers groeien: het ei van Columbus!!!

In deze ontwikkeling past de nieuwe vorm van de digitale Volkskrant. De krant wordt helemaal gemodelleerd voor iPad en smartphone. Voor het ordinaire volk dat deze gadgets niet als eerste levensbehoefte ziet, is ook een oplossing bedacht. Aan deze lezer worden wel voorwaarden gesteld: de lezer moet online zijn als hij de krant wil lezen, moet beschikken over een betrouwbare breedbandverbinding met het internet. De krant moeten in het geheugen worden geladen. Downloaden is er niet bij off line lezen al helemaal niet! De lezer mag even ruiken aan de papieren versie en hoe die er uitziet. Vervolgens krijgt de lezer een menu balk waarin per katern de artikelen zijn benoemd. Het is overigens niet mogelijk om te zien of het gaat om een column, een normaal artikel, een overgenomen artikel of een ingezonden bief. Foto’s doen er niet meer toe in de nieuwe digitale krant. Een krant trouwens die, naar eigen zeggen, de digitale beeldcultuur hoog heeft zitten. Hoezo? Adverteerders, geen onbelangrijke bron van inkomsten, hebben het nakijken en komen in het digitale verdienmodel niet voor. Is men vergeten dat de grote media tyconen en sociale netwerken hun inkomsten nagenoeg volledig genereren uit reclame? Nee, de Volkskrant weet beter, de wijsheid is niet pacht bij de abonnee of de adverteerder, het management waant zich de nieuwe Steve Jobs, hij is hun nieuwe god. Wat hij bedacht is goud geworden, dat zal ook het lot van het Vk-management zijn als zijn aanbidder. Het nieuwe jasje is een feit. Bij mij is het licht uitgegaan.


Heb direct een email gestuurd aan de ombudsvrouw van de Volkskrant. Daarnaast heb ik per direct mijn abonnement opgezegd. Rest mij, naast alle gratis informatiebronnen, alleen nog de digitale NRC. Hopelijk blijft hun management de onwijsheid van de Volkskrant bespaard.

Herna volgt de correspndentie met verschllende geledingen binnen de Volkskrant.

Onderwerp: De digitale Vk in een nieuw jasje of hoe dom kun je zijn
Aan: José Rozenbroek, Margreet Vermeulen

Noot: José werkt inmiddels niet meer voor de Volkskrant en Margreet is de ombudsvrouw van de Vk.

Geachte Dames José en Margreet,

De vormgevers en/of de redactie van de Vk hebben bedacht dat de digitale krant een nieuw jasje verdient. Op zich geen slechte gedachte want qua gebruikersgemak doet de NRC het een stuk beter. Tot gisteren was ik dagelijks bijna een uur bezig om de krant pagina voor pagina te downloaden. Na een paar maanden raakt een mens aan dit ritueel gewend. Voor een deel van de inhoud van de krant heb ik dat over. Ik ben het met Margreet eens dat er een groot kwaliteitsverschil in de columnisten van uw dagblad zit. De range gaat van diep- en scherpzinnig tot ordinair geneuzel. Blijkbaar is er voor de laatste soort ook publiek. Daar gaat het vandaag niet over. Vandaag gaat het over de kortzichtigheid en domheid die hebben geleid tot de nieuwe digitale vorm.

De Vk veronderstelt dat iedereen een snelle Ipad heeft en beschikt over een onfeilbare breedband toegang tot internet waarbij de lezer 24/7 verbonden is. De werkelijkheid is anders. Ook in derde wereld landen zijn er lezers van uw krant. Die staan nu buiten spel omdat zij niet over een betrouwbare internetverbinding beschikken en zeker geen 24/7 toegang hebben. Aan deze lezers heeft de Vk geen boodschap, zij worden (zonder vooraf geïnformeerd te zijn) afgesneden van deze lifeline met het thuisland.

Mij is niet duidelijk of een en ander samenhangt met de afnemende kwaliteit van het onderwijs of van arrogantie van de verantwoordelijken (die blijkbaar allemaal een Ipad hebben en 24/7 toegang tot breedband internet). Is het laatste het geval dan missen zij de competentie (zijn toch al wat langer van school af) of zijn ze te autistisch om zich in de situaties van anderen te verplaatsen. Dit is overigens een verwijt dat uw journalisten en columnisten, anderen graag maken.

Dames zoals u begrijpt ben ik niet in een goed humeur en ik acht uw krant daar verantwoordelijk voor. Wel heb ik het vertrouwen dat u beide of tenminste een van u beide, het onderwerp met enige drang kan aankaarten bij de verantwoordelijken. Via Twitter heb ik uw krant al het advies gegeven: "Bezint eer gij begint!". Het maken van een goede analyse van uw digitale klanten en de omstandigheden waaronder zij de krant lezen is voor de Vk blijkbaar een brug te ver.

Met vriendelijke groet,

Hans Kuijlen, een boze digitale lezer.

Geachte mijnheer Kuijlen,

Uw mail wordt doorgestuurd naar de hoofdredactie.

Vriendelijke groet,
Margreet Vermeulen

Ombudsvrouw redactie de Volkskrant

Via internet zeg ik mijn abonnement per direct op! De reactie:

Geachte heer Kuijlen,



De Volkskrant heeft voor deze nieuwe digitale krant gekozen om achterliggende technische processen te stroomlijnen. 

Ik kan het abonnement voor u opzeggen, maar aangezien u uw probleem verder niet expliqueert wel met inachtneming van de opzegvoorwaarden. Momenteel is dat per 14 oktober 2012.

Graag hoor ik van u of ik dit in orde kan maken. Uiteraard hopen wij dat u na enige gewenning de krant toch met plezier verder zal lezen.

Met vriendelijke groet,

Jan Haeck
De Volkskrant

Geachte heer Haeck,

Uw antwoord legt haarfijn de vinger op de zere plek. Bij de Vk gaat het niet om de lezer, nee het gaat om winstmaximalisatie. U schijnt te vergeten dat het, naast de adverteerder, de klant/de abonnee is die de rekening betaalt.

Mijn probleem is simpel. Ik zit aan het andere eind van de wereld met een matig betrouwbare internetverbinding met een beperkte bandbreedte. Ik beschik over een laptop en las tot afgelopen zaterdag uw krant in PDF formaat omdat ik met een Apple MacBook werk. Uw krant was al een beperkte ramp omdat de pagina's een voor een moeten worden gedownload. Hier kunt u nog iets leren van de NRC. In de praktijk betekende dit dat ik na een tot anderhalf uur (met de nodige voorbereidingen) de krant binnen had. Daarna kon ik de krant off line lezen. Met de nieuwe vorm moet ik de krant on line lezen of artikel voor artikel (zonder foto's) van het net afhalen. Dat kost mij aan tijd meer dan het dubbele. Daar ben ik dus niet aan begonnen. U schijnt te denken dat iedereen over een perfecte internetverbinding, een Ipad of een smartphone beschikt. Ter uwer informatie, dat is niet zo! Ik ben dus gestopt met het lezen van de digitale versie van de Vk. Omdat u eenzijdig het produkt heeft veranderd lijkt het mij niet meer dan logisch dat u mij per omgaande het restant aan abonnementsgld op mijn rekening terugstort. U levert niet het produkt dat ik bij u heb besteld. Hoe denkt u dat de abonnees van de papieren versie reageren als u ze vertelt met ingang van vandaag moet u de digitale versie gebruiken. Met vriendelijke groet en doei!!!

Ik stoor me aan de arrogantie van de Vk en wil gewoon mijn geld terug omdat ik niet het produkt krijg dat ik heb
besteld. Wennen is in dit geval een suggestie die weinig zoden aan de dijk zet, er valt niet aan te wennen, het is een ander produkt.

Met vriendelijke groet,

Hans Kuijlen

PS Mijn irritatie is inmiddels bekent bij de hoofdredactie volgens uw ombudsvrouw (waar ik overigens wel vertrouwen in heb).

Geachte heer Kuijlen,

Ik heb even overleg gepleegd en vanwege uw omstandigheden kan ik het abonnement bij wijze van hoge uitzondering per direct stopzetten. Ik begrijp dat u beklag wilt doen over de gang van zaken; de ombudsvrouw is hier inderdaad de juiste weg voor.

Ik hoop dat u begrijpt dat wij als klantenservice handelen binnen de aan ons gestelde kaders, en dat boosheid afreageren op ons geen zin heeft.

U heeft nog toegang tot 2 februari. Het teveel betaalde abonnementsgeld wordt zo snel mogelijk teruggestort op het rekeningnummer wat bij ons bekend is.

Met vriendelijke groet,
Jan Haeck
De Volkskrant

Geachte heer Haeck,

Allereerst ik ben niet boos op u. In tegenstelling ik ben zeer gelukkig met de voortvarendheid waarmee u mijn probleem heb opgepakt. Ook de uitkomst stelt mij zeer tevreden. U beschikt over de juiste mentaliteit en de juiste cultuur, een voorbeeld voor de rest van de organsatie.

Als frontliner staat u als eerste in de wind. Uw notitie dat ik boos was is zeer juist. Ik was evenwel niet boos op u maar op de beslissers bij de Volkskrant. Zij gedragen zich arrogant en gaan klakkeloos voorbij aan de belangen van de abonnees. Dat is dom zeker op de langere termijn.

Wat de ombudsvrouw betreft, zij heeft mijn klacht doorgestuurd aan de hoofdredactie, immers daar worden de (verkeerde) beslissingen genomen.

Met viendelijke groet,

Hans Kuijlen

Naschrift 3 februari 2012.

Er werken ook aardige mensen bij de Vk. De heer Haeck liet mij het volgende weten:

Excuses voor mijn reactie.

Inmiddels is bekend dat het downloaden van gehele pagina's is uitgeschakeld vanwege copyright-restricties. In de praktijk bleek het te fraudegevoelig.

Ik hoop dat er in de toekomst toch een samenzijn is weggelegd voor u en de Volkskrant.

Met vriendelijke groet,
Jan Haeck
De Volkskrant

Rijstvelden bij nacht

Ook 's nachts bruisen de rijstvelden van de activiteit. Putu Security wijst mij op een tweetal mannen die met een grote schijnwerper de randen vn de rijstvelden afstuinen. Putu vertelt dat ze op zoek zijn naar "frogs" en "snakes". Kikkers worden staan hier net als andere reptielen op het menu.

Putu en ik volgen de mannen aandachtig. Af en toe slaan ze met iets dat op een klewang lijkt. Putu denkt dat ze een kikker te grazen hebben genomen. Ik vraag Putu of hij de mannen wil roepen. Ik ben benieuwd wat ze hebben gevangen. Ze laten met enige trots de buit zien. Het lijken van een afstand wormen. Als ik later in het mandje kijk, vind ik dat de beestjes verdacht veel op palingen lijken. Rijstvelden en palingen, een onverwachte associatie, zeker als ze allemaaal van dezelfde paaigronden afkomstig zijn.

Ik bedank de heren en wens ze succes bij hun jacht langs de rijstvelden.

Naschrift:
Het gaat inderdaad om aal ofwel belut in het Indonesisch. De lokale bevolking eet ze. Het gerecht staat niet op de menukaart van restaurants.

Stemmingen

Een mens en dus ik ook ben onderhevig aan stemmingen. Het woord stemmingen is als een glas half leeg, het heeft een negatieve bijklank. Ik denk bij het woord eerder aan depressie dan aan euforie. Het klimaat en het strakke ritme van dag en nacht houden de bekende najaarsdepressie in Bali, buiten de deur. Daar kan geen daglichtlamp van Phillips tegen aan.

Toch ben ik de afgelopen weken wat humeurig. Er zijn wel redenen voor te vinden. Op mijn schikkingsvoorstel aan de heren Petersen (www.villacarla.nl) en van Pruijssen (www.balivakantieverhuur.nl) dat ik vorige week heb gestuurd naar aanleiding van ons rampzalige verblijf in Villa Carla (lees elders in mijn blog) heb ik nog geen reactie ontvangen. Blijkbaar beraadt men zich nog of is men niet van zins mij op enigerlei wijze tegemoet te komen en enige compensatie te geven. Als tijdelijk medicijn heb ik een klacht ingediend bij Thuiswinkel Keurmerk. BaliVakantieVerhuur is daar bij aangesloten terwijl je bij een reisorganisatie een lidmaatschap van de ANVR verwacht. Een teken aan de wand? Mogelijk eindigt het verhaal voor de rechter, ben benieuwd naar een eventuele uitspraak. Het heeft er in ons land alle schijn van dat de rechterlijke macht het vooral als haar taak ziet de crimineel te beschermen tegen het slachtoffer terwijl de wet toch het tegenovergestelde lijkt te bedoelen. Dat maakt een mens, en deze mens is niet anders, humeurig.

Ook met onze connectie met de wereld, het internet verloopt niet alles crescendo. Onze eerste provider heeft gemeend zijn prijzen met een factor vierentwintig te verhogen. Om die reden zijn we overgestapt van Citra op Spicelink. Die overstap is niet rimpelloos verlopen. De afgelopen dagen hebben we vele uren bezoek gehad van de technici van Spicelink. Ze werken vooralsnog hard maar zonder veel resultaat, ons venster op de wereld blijft gesloten en gaat maar heel af en toe open. Sjaan lijkt verbinding te hebben, ik raak nog steeds niet verbonden. Ook hier bedriegt de schijn, dat zorgt voor stemmingen.



Bij Citra, dat werkt wel, heb in nog wat uren over. Daarmee probeer ik mijn digitale krantjes (Volkskrant en NRC) veilig te stellen. De Vk is rond 11:00 lokale tijd via internet beschikbaar. Vandaag heeft iemand bij de Volkskrant gemeend dat de digitale krant anders moet! De Vk is altijd al een stuk onvriendelijker geweest dan de NRC. De krant moest pagina voor pagina worden gedownload waarbij een twee stappen nodig zijn om bij de volgende pagina te komen. De pagina’s zijn een kopie van de papieren versie. Nu heeft men een andere oplossing bedacht: de artikeltjes moeten een voor een worden geprint nadat de krant is binnengehaald (maar niet integraal bereikbaar voor de abonnee). Foto’s hebben blijkbaar geen waarde voor de digitale lezer terwijl ik afgelopen week in datzelfde blad heb gelezen dat wij in een tijd van beeldcultuur leven. Blijkbaar zijn het management en de redactie gefocust op de klant die per artikel betaald. Deze digitale lezer heeft het nakijken. Ik heb mijn boosheid kenbaar gemaakt via Twitter en een email aan de ombudsvrouw. Mijn abonnement heb ik per direct opgezegd terwijl ik mij had verheugd op de zaterdagse krant. Ik zal moeten wachten op de NRC. Het stemt mij mismoedig.

Van de economische berichten uit de samenleving wordt ik niet vrolijk. De vastgoedfraude bij het Phillips Pensioenfonds is geen fraude. De zaak is willens en wetens getild, volgens de rechter is dat legaal. Hoe kun je met zo’n uitspraak malafide beurshandelaren en bankdirecteuren nog enig verwijt maken wanneer zij zichzelf buitensporig verrijken over de rug van anderen bijvoorbeeld de belastingbetaler. De rechter ziet het blijkbaar als de taak van de rechterlijke macht de crimineel tegen de samenleving te beschermen als een oprechte advocaat van de duivel. De wetgever heeft het toch andersom bedoeld? (Mijn uitpraken behoeven enige relativering. Het OM is tevreden met het uitgesproken vonnis maar overweegt een hoger beroep.)
Geen wonder dat het volk mort en populistische partijen populair worden. Daar helpt geen radicaal midden tegen. Het recht in dienst van criminele belangen, we weten dat het voorkomt, maar in Nederland? Het vertrouwen van de Nederlander in de rechtspraak is groot, er zijn grenzen. Hoewel, waar wel veroordelingen worden uitgesproken op basis van wettig en overtuigend bewijs kunnen ook vraagtekens worden geplaatst bij de uitspraak, weet ik uit eigen ervaring. De reactie van de populisten hierop, helpt niet en gooit alleen olie op het vuur. Het probleem begint bij de opsporing en het openbaar ministerie en vindt haar oorzaak in kwaliteit of liever een gebrek aan kwaliteit. Ook lijkt hier de managerscultuur de wortel van het kwaad.

Waar de “manager” en de “bestuurder” verschijnen, of het nu de gezondheidszorg, het onderwijs of een andere tak van sport is, worden onder het mom van efficiency exorbitante salarissen en riante onkostenvergoedingen gelegitimeerd. Kwaliteit legt het loodje, een kniesoor die daarover valt. Politici zien het probleem niet, het gaat per slot om hun toekomstige posities. Er is altijd nog de middenklasse die ze de rekening laten betalen. Politici te linker en rechterzijde handelen in doekjes voor het bloeden, een financiële pleister is zo geplakt en ook zo weggehaald. De belastingbetaler krijgt de rekening om het even.

Ook de problemen in Europa roepen verwondering op. Banken krijgen geld voor niets van de ECB, daar kopen ze vervolgens hoge rente dragende obligaties voor van Eurolanden in problemen. Hoge rentes om onder andere de kredietverzekering van te betalen. Logischer lijkt dat de ECB (maar dat mag niet) of het noodfonds deze landen helpt door het kopen van obligaties met een normale rente uiteraard onder strikte herstructureringsvoorwaarden. Maar de lidstaten wantrouwen elkaar waar solidariteit en integriteit is geboden. De hedgefondsen, deze aasgieren (tegenwoordig met moraal) wachten op hun kans, die ze ongetwijfeld krijgen om met de hulp van onwetende politici, de belastingbetaler en de pensioenfondsen een miljardenpoot uit te draaien. Dit maakt een mens en ook deze mens somber.

Ook de Arabische lente brengt eerder verdriet dan vreugde. Afgelopen week vele artikelen gelezen over de islam en de onverenigbaarheid van de islam met democratie. Deze artikelen zijn bij mij overtuigend overgekomen. Dat stemt niet vrolijk. De gematigde islam lijkt een illusie. Er is maar één waarheid, die staat letterlijk in de Koran en is onwrikbaar. Alles dus ook wetenschap en andere geloven zijn daaraan ondergeschikt, niets mag in tegenspraak zijn met de Koran. Een ieder die zich daar tegen verzet, daar kritiek op heeft of dat ontkent is vogelvrij. Rushdi heeft dat recent nog aan den lijve ondervonden. India is geen islamitisch land!


Om niet op andere ideeën gebracht te worden, moet de mens door de islam geknecht worden en dom blijven. Hij heeft genoeg aan de Koran, om die reden moet de vrouw zich schikken in haar rol en zich onderwerpen aan de man. In Indonesië, een “islamitische democratie” is het verboden om ongelovig of atheïst te zijn, daar wordt je strafrechtelijk voor vervolgd. Ook lijken geweld en de islam een onverbreekbaar verbond te vormen, vooral geweld tegen valse islamieten, ongelovigen of anders gelovigen. Uit naam van de zuivere islam, welke partij heeft het recht op de zuivere islam? Het lijkt erop dat de repressie aan de winnende hand is en dat gematigde moslims (en dat niet alleen waar de Arabische lente heeft plaatsgevonden) zich daarin steeds meer gaan schikken. Voor de ellende die hier uit voortkomt is de zondebok al gevonden: het vrij westen. Duizend bommen en granaten wensen sommige islamieten ons, onder verwijzing naar Allah, toe! Dit zorgt voor stemmingen. Dystopia of hoe ze dat ook mogen noemen in Davos.

Juridische zaken

Onze lotgevallen op Lombok in Villa Carla krijgen waarschijnlijk nog een juridisch staartje. Fredy en Yudy die namens Wally Villa Carla bestieren, hadden volstrekt andere ideeën over ons verblijf in Villa Carla dan wij waren overeengekomen met Joop van Pruijssen van Bali Vakantie Verhuur.

Tegen de afspraken in (en die afspraken zijn al in augustus van het vorig jaar gemaakt) blijkt er geen internet in de villa beschikbaar. Daarnaast staat nog steeds expliciet op de website van Villa Carla dat er geen “bungalows” worden doorverhuurd als er twee mensen zijn. Of wij zijn geen mensen of we worden niet voor vol aangezien. Fredy heeft tegen alle afspraken in studio’s verhuurd tijdens ons verblijf en nog wel aan streng islamitische mensen. Niet dat wij iets tegen welke gelovige dan ook hebben, het heeft direct effect op ons operationeel gedrag. Wij voelden ons direct een stuk minder vrij in het gebied waar ons volstrekte privacy is beloofd. Ook de staf waar wij volledig van afhankelijk zijn is er meer dan niet in verband met vergunningen, notariële akten en overleg met de overheid. Wally onze verhuurder blijkt hiervan achteraf op de hoogte. Zij hebben ons letterlijk opgesloten op het terrein van de villa. Poort op slot en wij geen sleutel. Op 30 december is de situatie voor ons onhoudbaar, wij geven aan zo snel mogelijk te willen verkassen. Het antwoord van Fredy: “Graag voor morgenmiddag 12 uur vertrekken, ik heb jullie studio al aan een ander verhuurd!”
In de verhuurvoorwaarden staat dat wanneer de verhuurder in gebreke blijft, hij verantwoordelijk is voor de kosten die hier uit voort vloeien. Een beroep op overmacht of noodweer is volstrekt niet aan de orde. We hebben de indruk bewust te zijn misleid en voorgelogen.

Joop van Pruijssen belooft ons begin januari, als Wally terug in Nederland is, contact met hem op te nemen om de zaak af te wikkelen. Tot op heden hebben we van Wally noch Joop iets vernomen. Wel heb ik contact gezocht met mijn rechtsbijstandverzekering. Een advocaat heeft me met advies bijgestaan. Op basis van dit advies heb ik een schikkingsvoorstel opgesteld. Ook heb ik ontdekt dat Villa Carla niet meer in de portefeuille van Bali Vakantie Verhuur is opgenomen, een verstandig besluit! Op de website van Vila Carla staat nog steeds informatie die ons gelijk bevestigd. Het verhuren van andere bungalows is niet aan de orde als er twee personen is verhuurd. In de tekst op de website van Villa Carla staat nog steeds geen woord Spaans: “Bij verhuur van 2 personen zijn geen andere gasten op het terrein.
Bij verhuur van 2 personen zonder aanwezigheid van andere gasten is rust en privacy een welverdiende beloning.”

De diensten van Fredy en Yudy worden nog steeds met veel lof, aangeprezen: ”Villa Carla heeft voor uw comfort een goed en bekwaam team in dienst.
Naast de dagelijkse werkzaamheden van Yudy en Fredy, 
zijn er Sahill en Alwi die s’nachts over u waken.” (www.villacarla.nl). Wally blijkt hardleers of heeft geen enkele greep op Fredy en Yudy. If I was betting man: “Ik zet mijn geld erop dat Wally zit in de tang.”



Op zich ben ik benieuwd hoe het afloopt of wij ons geld waar we recht op hebben terug zullen krijgen. Gaat Wally overstag of moet de rechter een uitspraak doen? Ik heb veel vertrouwen in het laatste.

Wordt vervolgd.

Bidsprinkhaan

In onze tuin is de sprinkhaan door Sjaan gespot. Ze herkent het dier als niet springende sprinkhaan. Van een bidsprinkhaan heeft ze nog nooit gehoord. Het dier dat venijnig kan bijten wiegt heen en weer. De bidsprinkhaan hypnotiseert haar prooi.
Don Dixon, een Amerikaans musicus, meer succesvol als producer, heeft in een ver verleden (1985) een bescheiden hit gehad met het o zo mooie liedje “praying mantis”. De tekst gaat over een menselijke versie van de bidsprinkhaan. (http://www.youtube.com/watch?v=3VOwoWlyDpE)
http://www.dondixonmusic.com/lyrics/praying-mantis.htm

Mijn kennismaking met de bidsprinkhaan gaat terug tot in mijn jeugd, begin zestiger jaren. Mijn broer en ik hebben er een gevangen in Italië, meer precies San Bartlomeo del Servo, samen met een muurhagedisje. Bij elkaar in een doosje gedaan. Achteraf is dit niet zo verstandig gebleken . De bidsprinkhaan doet zijn naam eer aan, het hagedisje legt het loodje. Ook met de sprinkhaan zelf is het slecht afgelopen. Mijn vader heeft, waarschijnlijk is dit in Fréjus gebeurt, een zware tas op het beestje gezet. Daar bleek het dier geen weerstand aan te kunnen bieden.

Indische perikelen: Over overleven

Een verblijf op Bali is meer dan zorgeloos genieten. De bureaucratie en de cultuur houden je niet alleen wakker maar ook bezig. Afgelopen week zijn we met Gedé, onze vaste chauffeur, naar Imigrati gegaan om onze visa voor een derde maal te verlengen. Als ervaren rotten zijn we er van overtuigd dit varkentje snel te wassen, immers we eten hoe de hazen lopen.
De werkelijkheid haalt onze overmoedigheid snel in. Bij een derde verlenging volstaat een bezoek aan Imigrati in Singaraja niet. De bemoeienis van Imigrati in Denpasar is noodzakelijk. Dit betekent veel extra kopieën van documenten en veel gestuur, van het kastje naar de muur. Informatie wordt je in kleine brokjes toegeworpen. De ambtenaar legt uit: “In Singaraja wordt een brief opgesteld. Over drie dagen kunnen we de brief ophalen. Deze brief moet nog dezelfde dag worden aangeboden bij Imigrati in Denpasar”. Je wordt er hopeloos van en dat is nu juist de bedoeling. Hulpvaardigheid staat hoog in het vaandel van de Indonesiër, tenminste als hij daarom wordt gevraagd. De leidende cultuur is: “Voor wat hoort wat”. Het minimumsalaris voor een ambtenaar ligt rond de een miljoen Ruphia (87 €), dat behoeft aanvulling via vriendendiensten.

Via een kennis worden we in contact gebracht met mevrouw Fangfang, die bij Imigrati werkt in Singaraja. Haar zus werkt voor Imigrati in Denpasar, een zinvolle combinatie. Ze biedt aan ons al het werk uit handen te nemen voor 450.000 Ruphia. Normaal zijn we aan leges en kosten ongeveer 250.000 Ruphia kwijt. Daar komen dan nog eens drie ritjes naar Singaraja à raison van100.000 Ruphia bij. Al met al zijn we zo’n 100.000 Ruphia extra per persoon kwijt. In dit geval sparen we wel een rit naar Denpasar (400.000 Ruphia) uit. Al met al is de operatie voor ons redelijk kostenneutraal. Daarnaast bespaart het ons een hoop tijd.
We hebben nog een tweede probleem met onze visa. De maximale verblijfduur is niet zoals we dachten een half jaar maar 180 dagen. Dit betekent dat we zeven dagen tekort komen. Maar alle problemen kunnen in dit land worden opgelost. Een toeristenvisum kan uitkomst brengen. Het is wel een rib uit ons lijf: 1.500.000 Ruphia p.p. waar nog bemiddelingskosten bijkomen, maar dan zijn we tenminste legaal.

Internet is het tweede probleem dat om een oplossing vraagt. Toen we hier aan zijn gekomen, heb ik met de hulp van Aku twee vouchers gekocht voor de hotspot van Citra usadha. Voor 30 dagen (=30*24 uur voor een niet gedefinieerde periode) onbeperkt toegang tot internet, heb ik 250.00 Ruphia per voucher betaalt. Met dit voucher hebben we nog steeds toegang, hoewel ons tegoed nog maar beperkt is. We zijn hier met uitzondering van de weken in Lombok al meer dan drie maanden. De kwaliteit van het netwerk is goed zeker voor lokale begrippen. Ergo een zéér schappelijke prijs!

Vol goede moed ga ik naar de warung waar ze de vouchers verkopen. Mijn contact verteld me dat ze alleen nog maar vouchers hebben met een geldigheidsduur van twee weken met een toegangsduur van 15 uur. Deze vouchers kosten 125.000 Ruphia. Een kleine berekening leert dat dit een prijsverhoging betekent van 2.400%. Op mijn opmerking dat dit buiten alle proposities, verwijst hij naar een internetcafé , waar een uur 20.000 Ruphia kost . Ik ben met stomheid geslagen.
Lachend (als een boer die kiespijn heeft) neem ik afscheid, zonder een voucher te hebben gekocht. Op internet zoek ik naar alternatieven, die zijn er wel, ook goedkoper maar nog steeds erg duur. Wim, een Nederlander getrouwd met een Balinese en nu in Nederland, belt me. Hij biedt aan dat ik zijn “stick” kan gebruiken. Aniek, zijn vrouw en nog in Bali, weet waar de stick kan worden opgeladen. Ook informeer ik bij Warung Apple. Gedé van Apple raadt me aan eerst met Aku te praten en aan hem te vragen of hij een oplossing weet. Relaties en verhoudingen liggen complex in Lovina. Iedereen kent iedereen en iedereen houdt iedereen in de gaten. Verhoudingen zijn vastgelegd en moeten worden gerespecteerd.
Als mijn blog de komende tijd zwijgt als het graf, moge de oorzaak duidelijk zijn. Ik denk niet dat het zo ver komt.

Ambachtelijke kunst?

Aan de houtbewerker bij ons op de hoek, is enige tijd geleden door ons gevraagd of hij naar het voorbeeld van foto’s koppen uit hout kan snijden. Zie de blog "Uit het goede hout gesneden". Zijn antwoord is bevestigend, ontkenningen bestaan niet in de gordel van smaragd. Alles kan er zijn geen grenzen zo lang het geld maar vloeit!

Hij is voorzien van foto’s van de achterkleinkinderen Liam en Micajah. Aan de hand hiervan is onze ambachtsman aan de slag gegaan. Eerst heeft hij hout gekocht dat vervolgens door ons is betaald. Op onze dagelijkse wandeling hebben we het werk kunnen volgen. Met verwondering, veel herkenning hebben we niet in het beeld van Liam kunnen vinden. Met Micajah is hij begonnen kort voor ons vertrek naar Lombok.

De beelden zijn nu zo ver af, dat de stap gezet is om ze te gaan bekijken. Een feest van herkenning? Er zitten wel trekjes van de kinderen in. Om ze goed gelijkend te noemen gaat misschien wat ver. Het thuisfront zal om een oordeel worden gevraagd.

Omdat de gelijkenis beperkt is, ben ik niet bereid het volle pond te betalen. Onze houtbewerker is trots op zijn werk, waarmee weer aangetoond is dat alles relatief is.



De “kunstenaar” biedt aan de beelden, nu nog van onbewerkt hout te schilderen met een donkere verf. Een verf die hij ook gebruikt voor zijn decoratieve werk. Hij vindt dat de nerven in het hout teveel afleiden van de vorm. De beelden zijn hierdoor naar zijn zeggen minder herkenbaar. Het oordeel over al dan niet schilderen laten we aan de achterban over. Net als de beslissing om Isayrah in hout te vereeuwigen.

Wie zaait zal oogsten

Een maand of drie geleden zijn de rijstplantjes in de velden aan de rechterzijde van ons huis gepland. Aan de linkerzijde worden voorbereidingen getroffen om de percelen geschikt te maken voor rijst. Kleine perceeltjes zijn ingeplant met rijstkorrels. Daar groeien de rijstplantjes die binnenkort worden geplant. De velden moeten nog worden bewerkt met ploeg (een soortement surfplank) en karbouw worden bewerkt.

De afgelopen week hebben menselijke vogelverschrikkers vooral door te schreeuwen en op andere wijze herrie te maken, geprobeerd de vogeltjes, die het op de rijst hebben voorzien, te verjagen. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, blijkbaar is droog weer nodig om te oogsten. Afgelopen zondag is de dag van de oogst aangebroken, het vraagt veel menskracht. Met een korte zeis wordt de rijst gesneden en verzameld in grote manden. De manden gaan naar een dorsmachine waar de rijstkorrels uit de rijstplanten worden geslagen. De rijst wordt opgevangen in grote witte zakken. De plantjes worden op grote hopen verzameld. De op rijst beluste vogeltjes verstoren het proces.


Bij mij roept het herinneringen op aan begin jaren vijftig. Graan werd, door seizoenarbeiders, met de zeis gesneden en tot bundels gemaakt. De bundels werden verzameld, er werden korenschoven van gebouwd. Diep blauwe korenbloemen omzoomden de akkers. Niet lang daarna werden de eerste combines geïntroduceerd, werd het proces gemechaniseerd en verdwenen de mensen.

Mechanisering van de landbouw is een lastig probleem voor de overheid van Indonesië. De huidige manier van landbouw zorgt voor veel werkgelegenheid maar kan de concurrentie met Australië en Nieuw Zeeland niet aan. Hoge tolmuren houden de Indonesische producten concurrerend. In het kader van vrijhandelsakkoorden in Zuid Oost Azië is het beleid van importheffingen niet lang meer vol te houden. De landbouw zal grootschaliger worden met alle gevolgen van dien voor de kleine boer en voor de werkgelegenheid. Of de prijzen blijvend zullen dalen is natuurlijk maar de vraag. De ontwikkelingen zullen hun uitwerking op de sociale en economische structuur niet missen. Wie blijven er als verliezer achter, wie wint erbij?

Aan het eind van de oogstdag komt een vrachtwagen de oogst ophalen. Brede schouders beladen de wagen, het werk is zwaar. De resten van de oogst worden verbrand, iets wat zorgt voor fijnstof in de lucht, niet goed voor de longen, en voor veel uitstoot van koldioxide, wat bijdraagt aan de opwarming van de aarde. Hier moeten toch betere en meer duurzame oplossingen voor zijn?