Bali, sweet Bali

Bali, sweet Bali
Een beetje achteraf

woensdag 2 november 2011

Goede tijden, slechte tijden

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Ook Bali en haar inwoners kunnen zich niet aan deze wetmatigheid onttrekken. Is tegen zitten in Europa voor de meeste mensen nog een abstractie, afgezien van de inwoners van Griekenland, Portugal, Ierland en Spanje, hier betreft het klein menselijk leed. De moeder van Putu “room boy” is plots opgenomen in het ziekenhuis, een van haar benen schijnt ernstig opgezet te zijn. Het klinkt behoorlijk dramatisch en de jongen is zichtbaar aangeslagen. We proberen hem zo veel mogelijk de ruimte te geven om naar haar toe te gaan. “Ziek melden” is hier een onbekend fenomeen. Dit wordt gedeeltelijk gecompenseerd door de eindeloze rij feestdagen waarop het werk stil ligt.



Putu “security” is gisteren niet komen opdagen omdat een oom van hem is overleden. Aku is het komen vertellen. Zelf heeft Aku een bruiloft. Om die reden hebben wij het vannacht moeten doen zonder bewaking. De poort is van de buitenzijde vergrendeld met een hangslot. Aku moet er morgen voor dag en douw (dat laatste valt hier erg mee) als eerste in. Wij genieten dan nog van onze nachtrust.

Ook Sjaan kent een mindere dag, anders dan het weer dat vandaag schitterend is. Waarschijnlijk heeft haar honger naar zon haar parten gespeeld en heeft ze iets te veel gehad. Maar ach zoals altijd na slechte tijden komen goede tijden! Of is het anders om?

De crisis heeft Europa nog steeds in haar greep. De onderlinge solidariteit is ver te zoeken en de Zuidelijke landen schijnen de oorsprong van de problemen nog steeds niet te begrijpen of te willen begrijpen. Hun politieke en economische bestel zal drastisch moeten hervormen maar daar hebben de cliĆ«ntalisten, die hun eigen schaapjes allang op het droge hebben in Zwitserland of elders waar de fiscus geen toegang heeft, geen zin in en zij sturen (nou ja) de politiek en hun landen naar de afgrond. Wie gaat er mee? Ja sommige schoolreisjes vallen tegen maar amanuensis Rutte houdt er de moed in: “en we gaan nog niet naar huis…” En als klap op de vuurpijl het Grieks referendum, hoe bont kun je het maken? Dat kun je ook aan Erika vragen!!! Ook tjitjaks blijken echte kannibalen. Net als bij mensen verslinden de grote de kleintjes. Goede tijden, slechte tijden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten