In mijn beeld is een democratie een vorm om besluitvormingsprocessen in een samenleving vorm te geven. De besluiten worden vastgelegd in wetten. Voor belangrijke wetten is een grotere meerderheid noodzakelijk dan voor marginale wetten. Op het hoogste niveau zijn er internationale of wat voor Nederland geldt, Europese wetten.
Gekozen politici krijgen van de kiezer een mandaat om hen in wetgevings- en beleidsprocessen te vertegenwoordigen. Voor de kiezer is het handig om vooraf te weten waar een politicus voor staat. Hier begint de democratie voor het eerst te ontsporen. De politicus zegt niet wat hij wil gaan doen maar zegt wat de kiezer wil horen, kiezersbedrog dus! Vervolgens gaat hij afgeven op andere politici, voorkomen moet worden dat zijn concurrenten worden gekozen. Een tweede moedwillige fout die onze politici maken om de kiezer te paaien is het opstellen van een verkiezingsprogramma. Dit is veelal een proeve van onbenulligheden en details. Zinvoller is om aan te geven op basis van welke principes en criteria de politicus besluiten neemt, welke visie er is op de inrichting van de samenleving en de rol daarbij van de politiek. Bij een christelijke partij mag je verwachten dat de “
tien geboden” leidraad zijn. Liberale politici richten zich op het bewaken en veilig stellen van individuele vrijheden. Daarnaast mag van een politicus worden verwacht dat hij integer is en zich aan de bestaande wet- en regelgeving conformeert. Daarbinnen is hij vrij zijn eigen standpunten te bepalen en te communiceren over de rol van de overheid in de samenleving over de rechten en plichten van burgers over de verdeling van schaarse middelen onder burgers, over gezondheidszorg en onderwijs en wat dies meer zij. Democratie vereist (omdat er meer, soms tegenstrijdige en botsende visies en inzichten, mogelijk zijn) het sluiten van compromissen met collega politici en belangenorganisaties voor zo ver die een deel van de kiezer of de samenleving vertegenwoordigen. Dit betekent niet, zoals veel politici stellen, per definitie vuile handen maken. Aan het eind van zijn zittingsperiode kan hij zich opnieuw verkiesbaar stellen. Het oordeel is opnieuw aan de kiezer.
De werkelijkheid is weerbarstiger en pluriformer, laat zich niet in een keurslijf duwen. Dat vraagt iets van een politicus wat hij niet heeft. De politicus is niet die gepassioneerde professional die aan de samenleving dienstbaar is. Het vak is zijn carrière, het gaat hem teveel om geld, macht en status. Deze zaken corrumperen hem. De kiezer blijkt er keer op keer alleen maar om bedrogen te worden en zolang het politieke kartel deze onderlinge afspraak respecteert blijft de kiezer buiten spel staan, dat is iets wat Wilders duidelijk maakt. De kongsi zorgt er ook voor dat de baantjes in het publieke bestuur eerlijk worden verdeelt onder de haantjes. Het blijken allemaal “
rupsjes nooit genoeg”, een uitzondering daargelaten. Dit is mogelijk wat Occupy-isten drijft?
De discussie over het Grieks referendum volg ik met verbazing. Griekenland heeft zich als lid van de Eurozone gecommitteerd aan een aantal afspraken, hiervoor heeft zij het mandaat gekregen van de Griekse kiezer, die in de praktijk geen enkele moeite heeft met corruptie en cliëntalisme, zolang er maar direct persoonlijk voordeel aan wordt behaald. Frauderen met behulp van Amerikaanse banken, geen enkel probleem. Nu de beerput opengaat huilt men krokodillentranen: “
Wat doet Europa ons aan!!!” De Grieken mogen nu in een referendum nee zeggen tegen dit grote onrecht, waarschijnlijk in de verwachting dat ze op oude voet door kunnen gaan. Anders houden zij op met betalen, zetten hun geldpersen aan en gaan Euro’s drukken met of zonder de ECB.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten